Twee ou hengelkamerade sit een aand op die dolosse aan die seekant van die Nuwe Hawe. Die gety is aan die inkom, maar die vissies wil nie juis byt nie. Om die aandkoelte te besweer suig die manne ook so af en toe aan ‘n bruin flessie.
Die ineengepaste dolosse skep natuurlik verraderlike openinge tussen hulle en toe een ou op die gladde beton glip toe hy opstaan om sy bene te rek, val hy tussen die dolosse in, so ongemaklik dat net sy kop bokant die water uitsteek. Die res van hom is so in die dolosse ingevleg dat hy letterlik nie ‘n vinger kan verroer nie.
Wat nou? Daar sit ta soos ‘n muis in ‘n val en die water vinnig aan die styg.
Met wonderlike teenwoordigheid van gees gryp sy makker dadelik die visgaffel met die groot hoek aan die punt, hak sy pel in die regteroogbank en sleep hom lyflik uit sy penarie.
Wonder bo wonder het amperse drenkeling geen blywende skade opgedoen nie, en die twee is vandag nog lojale kamerade.
