Skriflesing:  2 Kor 13:1-13

Ek wil graag dat ons vandag nadink oor die seën aan die einde van die diens.    Ek wil sommer dat ons nadink oor die betekenis daarvan, hoe die gemeente dit ervaar. Dr Bobo vertel die anderdag vir my van die dogtertjie wat eenkeer in ‘n kinderdiens van hom op die vraag wat die beste deel van die erediens is geantwoord het,  die amen aan die einde.  Miskien was die diens dalk ‘n bietjie lank! Die seën is natuurlik ook aan die einde. Maar hoe belangrik is dit nie. . . en ek sou wou beklemtoon watter wonderlike troos is nie daarin opgesluit nie.   Maar ook ‘n aanmoediging vir die gemeente . . . om te kan hoor net voor ons die kerk verlaat . . . die genade van die Here Jesus Christus  en die liefde van God en die gemeenskap  van die Heilige Gees  sal by julle almal wees.   Dit is ‘n troos en ‘n aanmoediging.

Eers die troos:  Dit is ‘n troos,  want dalk is dit so dat na die warmte van die erediens,  gelowiges  weerloos voel  en selfs beangs dat hulle die wêreld daarbuite in die gesig moet staar.   Daar is so baie dinge wat ons beangs maak.     Ek lees  iemand skrywe oor hierdie vrees.  Ons nood is dat ons magteloos is.  Uitgelewer aan magte, aan invloede buite ons beheer, wat skynbaar met ons kan maak wat hulle wil.  Soms is dit persoonlike magte, geweldenaars of liefdelose, onbarmhartige , ongerverdige behandeling en optrede.   Ek kan my nie indink in die posisie van mense wat al slagoffers van geweld was nie.  Ek kan maar net probeer dink hoe magteloos  hulle moes voel. Maar soms is dit onpersoonlike magte soos siekte of dood,   wat ook mense kan laat voel die oormag is te sterk. Ek hoor dikwels in die laaste tyd dat mense sê dit voel vir hulle kanker kom darem nou algemeen voor.    En in die lig van dit alles het ons ‘n diepe behoefte aan bystand, aan hulp, aan ondersteuning .   Maar dit is juis die punt van die seën. Met hierdie seën wil God ons  verseker dat ons nooit alleen is nie, dat Hy saam met ons gaan.   Dat Hy elke oomblik ons wil bystaan.     En Hy wil dit doen ongeag ons sondigheid, ongeag ons struikeling, ongeag ons sosiale posisie, ongeag ons gevoel van minderwaardigheid  en nikswerd wees, dat die genade van Jesus Christus jou sal ondersteun en dra.   Dat die liefde van God nooit van jou sal wyk nie. Dat die Heilige Gees in gemeenskap met jou lewe en dat jy nooit alleen sal wees nie.   Wat 2000 jaar gelede gebeur het aan die kruis buite Jerusalem is vandag steeds ‘n werklikheid. God is by jou.   God wil telkens ons verseker van sy bystand en Hy doen dit op ‘n besonderse wyse . . . met die seën. Hy wil by ons bly. Watter troos.   Ek dink in hierdie verband aan Ps 23:5  Al gaan ek deur donker dieptes , sal ek  nie bang wees nie, want in U hande is ek veilig.   Die genade van die Here Jesus Christus  en die liefde van God  en die gemeenskap van die Heilige Gees sal by julle almal wees.  Watter troos in die lig van die wêreld waarin ons leef.

Maar ook ‘n aanmoediging . . . om mekaar lief te hê. Ter agtergrond:  Paulus het die eerste keer in 49nC in Korinthe aangekom.     Hy het bekeerkinge gedoop en ‘n eerste huisgemeente het ontstaan.   Nadat  Paulus se arbeid in die sinagoge tot die doop van die hoof van die sinagoge en sy huis gelei het en die  deure van die sinagoge vir die Chrsitene toegegaan het, het die tweede huisgemeente in Korinthe  ontstaan.  Die koms van Apollos  en selfs die werk van Petrus se dissipels  het ook gelei tot die vorming van verskeie huisgemeentes. Saam het hierdie huisgemeentes die kerk in Korinthe gevorm.    Met die ontstaan van die huisgemeentes het daar algaande groepsvorming plaasgevind, veral rondom die persoon wat die huiskerk begin het.    Die apostel spreek hulle aan daaroor. Dink net ook aan die skrywe in  1 Kor 3, oor hoe hy verduidelik dat die leiers van die huiskerke slegs maar instrumente in die hande van die Here is. Hulle word te belangrik geag, daar moenie verdeeldheid wees nie. En waneer hy dan sy tweede brief afsluit , dan skryf hy dat hulle eensgesind moet wees, dat hulle in vrede met  mekaar sal lewe.  En as hy dan afsluit met die bekende seëngroet dan sou hulle ook daarin hoor van liefde vir mekaar.    Hulle sou hoor van die genade van die Here Jesus, hoe Hy teenoor hulle optree.  En die genade van Jesus wat hulle ontvang, beteken dat hulle nie net moet toelaat dat Hy hulle genadig moet wees nie,  maar dat hulle ook so genadig teenoor mekaar sal wees.

Ook as ons elke Sondag hoor van die genade van die Here Jesus, moet dit ons ook aanmoedig om uit die troos wat dit vir ons inhou, ook teenoor ander genadig te wees.    Hulle sou hoor van die liefde van God.  Hoe tree God teenoor hulle op. Hy het hulle lief.  Die liefde van God sal by julle almal wees.   En as dit so is,  en hulle die troos daarvan  ondervind,  en dit is die bedoeling,   moet die liefde van God ook in hulle lewens gestalte vind. 

So hoor ons ook die seëngroet elke Sondag . Ons hoor die troos van God se liefde. Is  dit ook dan ‘n aanmoediging dat ons ook liefde sal beoefen.  En hulle sou ook hoor van die gemeenskap van die Heilige Gees. Hulle sou hoor dat die Gees gemeenskap skep. . . gemeenskap met die Vader en die Seun en met medegelowiges.   Ook óns hoor elke Sondag hierdie woorde. . .  en die gemeenskap van die Heilige Gees sal by julle almal wees.    Ons hoor dat die Gees gemeenskap skep,  dat die Gees ons help om in verhouding met die Vader en die Seun te lewe, maar  dat die Gees ons ook help om in verhouding  met mekaar te lewe.   Ek lees iemand skrywe hieroor soos volg: “Die Gees is die een wat sy arms om die die Vader en die Seun se skouers geslaan het  en hulle teen mekaar aantrek.   Dan is Hy ook die een wat wat sy arms om ons sit  om ons in omhelsing met die Vader en die Seun te  bring.  Maar dan is Hy die  een wat ook Sy arms om die gelowiges sit om hulle teen mekaar aan te trek”.   En dan skrywe die persoon verder: “En daarmee kom ons by die boodskap van 2 Kor 13:13 . . . dat dit die ergste van alles is dat die Gees, wat ons in eenheid wil saambind, self in die kerke tot ‘n bron van skeiding geword het.   Die Gees wat juis die genade van die Here Jesus deur ons wil laat vloei, wat juis die liefde van God in ons harte wil indruk as ‘n ware”. 

Elke  keer daarom  as ons die seëngroet ontvang op ‘n Sondag moet dit ons aanmoedig om mekaar lief te hê.   Die Here wil sê Hy is saam met ons.  Maar Hy wil ons ook aanmoedig om uit hierdie verhouding te gaan leef.  Daarom ook moet ons nie vrede hê met al die onvrede tussen gelowiges nie.   Daarom ook nie vrede hê met al die verdeeldheid tussen verskillende kerke nie.   Nee, ons moet ons steeds beywer vir groter eenheid. Ek dink aan die gebed van Jesus wat in Joh 17 opgeteken is  en veral sy woorde in v 21: “Ek bid dat hulle almal een mag wees, net soos U  Vader in My is en Ek in U, dat hulle ook in ons mag wees, sodat die  wêreld kan glo dat U My gestuur het”.  Dit is ‘n merkwaardige vers. Die vers sou van die begin ook ons inspirasie wees om ons te beywer vir groter eenheid met die VGK , die hele gedagte van samewerking met hulle. Die gebed van Jesus vir die eenheid tussen gelowiges, dat die eenheid wat daar tussen die Vader en die Seun is, die aanmoediging sal wees dat gelowiges ook een sal wees.  Veral  ten behoewe van die wêreld, sodat die wêreld kan glo. Die eenheid, die liefde tussen gelowiges is ‘n getuienis van die eenheid tussen die Vader en die Seun.     Dit is ‘n getuienis van die Drie- enige God.

Ek kan maar net bid as ons die seëngroet Sondae hoor  dat dit ons diep troos dat die Here saam met ons gaan, al voel ons hoe weerloos en beangs. Maar dat die Here ons ook daardeur bemoedig om uit Sy liefde te gaan leef.