As daar nou een ding is wat vasstaan, is dit dat die tyd aanstap. Ons word almal ouer. En dit verg op sy eie geweldige aanpassings tot op die punt dat baie van ons sekerhede waaraan ons gewoond geraak het, ook uitgedaag word. Watter troos om te weet dat, ten spyte van alles, ook die aanpassings wat gemaak moet word as gevolg van die ouderdom, ons nog seker kan wees van die liefde van God wat daar is deur Jesus Christus ons Here, tot ook die einde van ons lewe. In hierdie verband wil ek graag wys op hoe Paulus, as hy terugkyk op sy lewe, geskryf het na aanleiding van 2 Timoteus 4:6-7: “Wat my betref, ek word alreeds as drankoffer uitgegiet. Die tyd van my dood is voor die deur. Ek het die goeie wedloop afgelê; ek het die wenstreep bereik; ek het gelowig enduit volgehou.” Laat ons dan ook ‘n oomblik lank daarna kyk. Nou kan daarop gelet word dat Paulus wanneer hy skryf dat hy end-uit volgehou het, wil sê dat hy enduit die geloof behou het. Dit is asof Paulus hier praat van iets wat hy met hom saamgedra het gedurende sy lewe en dat hy dit nie verloor het nie, maar behou het. Dit kan so geparafraseer word: Ek het die geloof tot op hierdie oomblik behou en sal dit bly behou. Daaroor is hy ongelooflik dankbaar. Tot sy verwondering het hy steeds bly glo. ‘n Mens moet hierdie dankbaarheid verstaan. Paulus het ‘n moeilike lewe gehad. As daar nou een persoon was wat ongelooflike aanpassings tydens sy lewe moes maak, dan was dit nou hy. En ons moet onthou hy was nie ‘n supermens of ‘n supergelowige nie. As mens oor Paulus se lewe lees, dan kom jy agter hy het ook maar, soos ons, met baie dinge geworstel. Ons kan regtig met hom vereenselwig. Dink maar net aan die vervolging waarna hy verwys in 2 Kor. 11. Hy sê byvoorbeeld in vers 23: "Ek het harder gewerk; ek was meer in die tronk; ek is meer dikwels geslaan; ek was dikwels in doodsgevaar. Vyf maal het ek van die Jode die gebruiklike straf van nege en dertig houe gekry, drie maal het ek lyfstraf gekry en een maal is ek met klippe gegooi. Drie maal het ek skipbreuk gely en een maal het ek ‘n dag en ‘n nag op die oop see deurgebring. Ek was dikwels op reis en in gevaar: Daar was gevare van riviere, gevare van rowers, gevare van my volksgenote en gevare van heidene, gevare in die stad en gevare in die veld, gevare op see en gevare onder vals broers. Daar was vir my harde werk en swaarkry, dikwels nagte sonder slaap, dikwels honger en dors en dikwels was ek sonder kos, sonder skuiling of bedekking teen die koue". Behalwe dit alles was daar nog die daaglikse bekommernisse, die besorgdheid oor al die gemeentes. En dan dink ‘n mens ook aan die sogenaamde doring in die vlees wat ook ‘n geweldige stryd vir Paulus meegebring het. Iets wat hy gevra het die Here moes wegneem, maar die Here het nie en hy moes leer om daarmee saam te leef. Geen wonder hy was so dankbaar nie. Daarvoor kon hy ook net die Here dank. Ek vertrou dat diegene van ons wat as’t ware ook so terugkyk op ons lewe, dieselfde kan getuig. Dat ook in ons geval die Here ons gehelp het om ons geloof te behou. Veral as jy dink aan die talle krisisse wat jy moes deurmaak. Ek lees in hierdie verband die boek van prof. Jaap Durand: Dit is amper dag. Daarin skryf hy die volgende: "Geloof is stryd. Daarvan kan ons nie wegkom nie. Enige gelowige wat in die laaste fase van sy of haar lewe boeke opmaak, sal dit sonder meer erken. Hoe sal jy die donker tye kan vergeet toe jy jou op die rand van die afgrond van vertwyfeling en ongeloof bevind het; toe die versoeking baie groot was om maar die laaste tree oor die rand te gee, maar dat die vrees om geloofloos te lewe, jou daarvan weerhou het. Mag die Here ons soos wat Hy ons bewaar het, nog verder bewaar". Net ‘n laaste opmerking: Mag die Here julle elkeen in hierdie Kerstyd ryklik seën en mag die Here in die nuwe jaar nog verder vir elkeen wonderlik voorsien, volgens elkeen se behoefte. Dankie vir julle liefde en gebede. Ds. Dirk en Marina van Dyk. | |
