Pinkster 2017: Hoekom gaan ons kerk toe

Ons gaan kerk toe om herinner te word dat ons deel is van ‘n groter verhaal. Ons vergeet gou wie ons is, waar ons vandaan kom, waarheen ons oppad is en saam met wie.

Ons moet kom hoor dat ons “heilig” is. Ons bely dat ons glo in die gemeenskap van heiliges. Dit is ook hoe Paulus oor gelowiges gedink het (sien Efesiers 1:1-2 in Ou Vertaling). Nie heilig as gevolg van inherente perfektheid nie, maar as gevolg van God wat ons gekies en eenkant gesit het. Heiligheid aan ons toegesê het.

Efesiers 2:19-22 herinner ons dat ons medeburgers is van die huisgesin van God. Jesus is die hoeksteen en die tempel wat mense is, is die woonplek van die Heilige Gees. Die hoeksteen het die “pattern” daar gesit vir die vorm van die gebou. Paulus praat met Jode en nie-Jode en herinner dat al die grense afgebreek is in die nuwe gemeenskap.

Ons weet ons is heilig en deel van nuwe gemeenskap, want dit is vir ons vertel en oorgelewer deur ‘n vorige geslag. Ons is ontvangers van goeie nuus in Christus en ons dra dit oor na volgende generasie. “Tradition is carried forward in warm bodies”. Tradisie is die lewendmakende geloof wat ons ontvang het.

Ons ontvang dit ook in die liturgie. Die vroeë kerk het bely “Lex orandi Lex credenda”. Dit wat ons bid is wat ons glo. In liturgie en lied en prediking word ons herinner ons is deel van ‘n groter verhaal, van God se besigwees met die skepping. Die kerk is draer van goeie nuus deur die eeue. Ons kom kerk toe om te onthou ons verhaal is deel van ‘n groter verhaal. Net ons bymekaarkoms is klaar mooi. (“beauty arises with the way which salvation occurs and with the way in which the salvivic community is sacramentally and liturgically constituted” (Paul Evdokimov).

Hoekom sukkel ons dan. Hoekom kom ons nie kerk toe nie? Omdat dit oor my gaan en my behoeftes. Ons is gou ontevrede en die individu se belange staan sentraal. Verkies om my storie los te sien van ander. Is aanstoot om te verstaan ek is deel van iets groter en miskien nie so belangrik nie.