Skriflesing:  Matt 13: 1-9

Ek lees wat iemand geskryf het  na aanleiding van ons teksgedeelte  wat my nogal getref het en selfs vertroos het: Die kerk het altyd  met die vertroue geleef  dat die Woord van God soos saad is - klein, onopsigtelik en skynbaar  selfs onbeduidend, maar inderwaarheid  lewend, vol potensiaal  en stilweg  besig om te ontwikkel en te groei  en vrug te dra.  Vir die kerk is die Bybel daarom meer as  net ‘n boek, ‘n gewone boek.  Dis asof die boodskap van die Bybel  aktief is, werksaam, vir homself sorg.  Dis asof die boodskap van die Bybel  ook nie van ons inspanning en vermoëns  afhanklik is nie, maar asof die Bybelse boodskap  self sy weg vind  en sy doel bereik. En daarom is die kerk ook nooit oormatig besorg  oor teenkanting  en verwerping van die boodskap nie.  Omdat die Woord soos saad is wat vrug gaan oplewer  ondanks verset en struikelblokke en hindernisse.   Dis darem so pragtig: Die Woord is soos saad wat gaan vrug oplewer ondanks  verset en struikelblokke  en hindernisse.  

Hierdie woorde is eintlik  ook  ‘n baie goeie  opsomming  van die punt van die  gelykenis van die saaier soos deur Jesus vertel, ’n gelykenis wat ons van kleins af so goed ken, en die eerste mense wat dit moes hoor was die dissipels. Juis omdat hulle so bekommerd was oor die teenkanting van mense  van die evangelie.  Hulle kon nie verstaan hoekom daar soveel  ongeloof, soveel verset en weerstand van die woorde van Jesus  is nie.  En hulle as dissipels het hierdie teenkanting natuurlik ervaar.   Waarom is dit nie anders nie.  Waarom is daar nie by almal blydskap oor die evangelie nie?   Waarom word dit nie meer aanvaar nie.  Deur die vertel  van hierdie gelykenis en trouens ook so met die vertel van die sogenaamde saadgelykenisse verduidelik Jesus eintlik hoe dit werk.   Hulle moet verstaan dat  die Bose kom by mense wat die Woord hoor, maar nie verstaan nie, en vat dan weg wat in die hart gesaai is.  Dis hy by wie daar op die pad gesaai is.  Dan  moet hulle ook verstaan dat  daar mense is wat die Woord hoor en dit dadelik met blydskap aanneem. Dit skiet egter nie wortel nie, dit hou nie lank nie, want as sulke mense ter wille van die Woord verdruk word, word hulle gou afvallig.   Die bekommernisse van die lewe  en die verleidelikheid van rykdom maak ook dat  dit sonder vrug bly.  Maar die wonder bestaan  wel van die saad  wat op goeie grond gesaai is en wel vrug  oplewer.    Want dis nou eenmaal soos die saad van die Woord werk, dis nou eemaal soos die Here met ons werk. Aan sommige word dit gegee om te hoor en aan ander nie.  Sommige se ore word geopen en sommige se oë word gesluit.  Dit is deel van die geheimenis van die werking van die lewende en kragtige woord  van God. Maar die wonder word aan sommige gegee.   Daarom ook die woorde in v16 en 17: “Maar julle oë is bevoorreg  dat hulle sien  en julle ore dat hulle hoor. Dit verseker  Ek julle: Baie profete  en gelowiges  wou graag sien  wat julle sien, maar het dit nie gesien nie  en wou graag hoor  wat julle hoor, maar het dit nie gehoor nie”.  Hoe bevoorreg is julle nie. . .  Hoe begenadig is julle nie. . . Moenie julle so bekommer oor die teenstand nie, oor die verwerping van die evangelie nie.  Moenie julle bekommer oor die toekoms nie.   Dis in die hande van die Here . . .

Die tweede groep mense wat dit moet hoor is ons. Ook vir ons wil die  Here deur die gelykenis vandag  verduidelik oor die werking  van die Woord in die wêreld . . . oor die  verwerping en teenkanting  vandag wat  ons  ontstel en bekommer.  Ook ons wat dalk bekommerd is oor die toekoms van die kerk.   Ook ons wat wonder  oor die stryd van die evangelie  se verkondiging in die wereld, wat ook wonder  hoekom glo almal maar nie.   Hoekom is daar nie meer blydskap oor die Woord  nie.  Nee, ook ons moet verstaan die  teenkanting bestaan, die verwerping bestaan  van vroeg  af al, maar die wonder bestaan  steeds. En dit is dat  mense  ook die Woord aanvaar.  Want ondanks die teenkanting en verwerping  neem die Woord as saad sy loop en deur die Gees se werking  bring dit vrug mee.   Want dit is nou eenmaal soos die Here werk: aan sommige is dit gegee en aan  ander nie.  Hoe bevoorreg is  diegene wie se oë geopen is en wie se ore kan hoor.  Daarom is dit so belangrik  na aanleiding van hierdie gelykenis dat ons as die kerk ook die versoeking weerstaan as ons begin dink dat ons dalk nie effektief genoeg is. Dat ons daarom meer planne moet maak om die evangelie  as ‘n ware  meer  aantreklik te maak, ook ons eredienste. Dit is een van die grootste versoekings vir die kerk, dat  ons heimlik begin dink dat die Woord se groei van ons afhanklik is.  En nou  skarrel ons rond, want kyk die teenkanting, kyk die gebrek aan belangstelling, watter planne kan ons maak. Jesus wil sê ons moenie daaroor bekommerd wees nie.  Moenie dat die teenkanting julle ontstel nie, moenie bekommerd wees oor die toekoms van die kerk nie.  Dit is in die Here se hande.   Die saad gaan sy gang en lewer tog vrug op deur die werking van die Gees.  Ten spyte van . . . Die Woord van God  is in werklikheid nie magteloos voor al die weerstande nie. Dit is eintlik tog lewend en kragtig aan die werk. Al sien ons dit nie aldag met ons natuurlike oë nie.  

Die apostel  Paulus het dit mooi beskrywe as hy in 1 Kor 3 skrywe oor die werk van die apostels en dan bv sê dat  ek het geplant, Apollos het natgegooi, maar dit is God wat laat groei het.  Dink maar aan die Hebreërskrywer wat skryf hoe die kerk by die hoor van die boodskap soos grond is wat die reën indrink wat dikwels daarop val en hopelik  bruikbare gewasse  voortbring en nie doringstruike nie.  Jakobus skrywe ook dat God die gelowiges  deur die Woord  van die waarheid  tot lewe gebring het.  Die mooiste in hierdie  verband is die getuienis van die apostel Paulus in verband met sy prediking: 1 Kor 2:1-5 “Wat my betref  broers, toe ek na julle gekom het om die geheimnisvolle  waarheid van God aan julle te verkondig, het ek nie met hoë woorde  of groot geleerdheid gekom  nie.  Ek het my voorgeneem  om met julle oor niks anders te praat nie as oor Jesus as die Christus, en wel oor Hom as die gekruisigde. Bewus van my swakheid  en met groot angs en huiwering , het ek na julle toegekom.  Die boodskap wat ek verkondig,  het julle oortuig, nie deur geleerdheid en welsprekenheid nie, maar deur die kragtige werking van die Gees.  Dus is julle geloof nie op die wysheid van mense gegrond nie, maar op die krag van God” Moeder Teresa gesê het:  die Here vra van ons getrouheid, nie dat  ons suksesvol sal wees nie.  

Dit is punt van die gelykenis, maar dan is daar tog nog iets, iets baie belangrik. Dit is dat terwyl die dissipels en ons wonder oor die werking van die Woord en die uitwerking  daarvan  en die gepaadgaande  bekommernis oor die teenstand draai die Here ook die gelykenis na die kant van die dissipels self en ook na ons deur die opmerking: “wie ore het moet luister” Terwyl hulle bekommerd is  oor die weerstande teen Jesus, wat van die weerstande  teen die evangelie in hulle eie hart.   Hulle is ontsteld oor die ongelowige reaksie  op die Woord van God, maar wat van hulle eie reaksie.   Daarom wanneer ons ook hierdie gelykenis lees en daaroor dink,  dan moet ons ons gedurig vra dat onsself gehoorsaam sal wees en dat die Here  deur Sy Gees in ons harte sal werk.