Skriflesing: Romeine 8:18-30

Die te doen kry met siekte en dood die laaste tyd, het my weer laat dink oor die mooi skepping waaroor ‘n mens jou maar net kan verwonder, maar aan die anderkant ook  oor die gebrokenheid daarvan. En net besef daar is eintlik ‘n groot spanning... soms kan ons so in vervoering raak oor die mooi dinge in hierdie wêreld om dan weer ook  so platgeslaan te word oor die stukkendheid daarvan. 

Dink oor die wonderlikheid van hierdie wêreld. Luther het oor die wonder van elke dag gesê: “Die lewe is nie vanselfsprekend nie. Dit kon ook anders  gewees het. Daar kon ook net niks gewees het nie. Die skepping, die lewe, elke dag, elke môre, is wonderbaar, ‘n genadegawe van die goeie God”. 

Hiermee sou hy aansluit by ‘n opvatting  binne die Christendom dat die wonder  van die skepping nie net bestaan in die oorspronklike skeppingsdaad nie, maar ook oor die wonder van die geskapene, die skepping van elke dag. Om daarom jou oë oop te maak  na die nag is ‘n wonder. Dis genade. Om die lig te mag aanskou, die dag te sien breek, die warmte te mag voel, die aktiwiteite rondom ons te ervaar, die voëls te mag hoor sing, mense te hoor praat, om te mag leef is ‘n wonder. Dis genade. Ps  19:1  “Die hemel getuig van die mag van God, die uitspansel maak die werk van sy hande bekend”. ‘n Mens kan jou maar verwonder en behoort jou ook te verwonder. Die lied Morning has broken like the first morning verwoord die lewensgevoel van verwondering so mooi. Maar natuurlik, hierdie wonderlike skepping, hoe mooi ookal,  bly gebroke en dit bly dubbelslagtig, bly dit heerlik en verskriklik. Want die dood  bly kleef en klou en knaag aan elke vorm van lewe.  Die volgende gediggie sê dit so raak:  “n Druppel gal in die soetste wyn, ‘n traan in elke vrolik snaar, in elke  lag ‘n sug van pyn, in elke roos ‘n dowwe blaar”. Dit is so waar. Dink maar aan reën, die seën wat dit inbring maar ook die rampe en ellende as dit te veel is.Dink aan die orkane waarvan ons so bewus geraak het. Dink aan die droogte. Dit is baie erg in sekere dele  sodat  ons dink ‘n ramp wag as die damme nie meer reën kry nie. Dink aan  leiers wat korrup is, dink aan talente wat tragies misbruik word, dink aan gesondheid wat ingee, dink aan die mooi van vriendskap wat omslaan in verwydering, dink aan liefdesverhoudinge wat verbrokkel, dink aan gebroke huwelike,dink aan hoe die seën wat kinders meebring ook sorge en hartseer kan bring, dink aan die gawe van kos en drank wat ook kan verwoes en verslaaf. baie voorbeelde kan  nog opgenoem word,maar die punt is, die wonderlike skepping is ook op sy beste gebroke. Ons  sien en beleef dit.

Nou is dit nou maar soos dit is...en altyd sal wees. Of  gaan dit tog verander op ‘n dag. Dit is wonderlik hoe ons maar aanpas by hierdie wêreld en eintlik maar aanvaar dat dit nou maar eenmaal die lewe is. Dit is mooi, maar ook baie baie gebroke. Ons kom eintlik op ‘n manier reg met alles. Ons het so half gewoond geraak daaraan. Half vrede gemaak daarmee. Geleer om te leef met  seën en teenspoed, met vriendskap en haat. Dit behoort nie so te wees nie, altans nie vir ons wat Christene is nie. Nie as jy kyk hoe die apostel Paulus hier skrywe nie. As jy kyk na wat ons saamgelees het dan sien jy  duidelik dat  hierdie spanning  van die wonder aan die eenkant van die skepping en aan die anderkant die gebrokenheid daarvan  nie iets is wat maar so kan bly nie. Nee, daar word uitgesien daarna dat dit sal verander, dat alles op ‘n dag nuut en volmaak sal wees. Kom ons kyk vir ‘n oomblik: V18 “Ek is daarvan oortuig  dat die lyding wat ons nou moet verduur, nie opweeg teen die heerlikheid  wat God  vir ons in die toekoms sal laat aanbreek nie”. En dan skrywe hy in digterlike taal: V 19 “Die skepping  sien met gespanne verwagting uit  daarna dat God bekend sal maak wie sy kinders is”  V 20: “die skepping is immers nog aan verydeling onderworpe, nie uit eie keuse nie, maar omdat God dit daaraan onderwerp het. Daarby het Hy die belofte van hoop gegee: die skepping  sal self ook bevry word van sy verslawing aan die verganklikheid  om so tot die vryheid te kom van die heerlikheid  waaraan die kinders van God deel sal hê. Daarom  sug die skepping  tot nou toe  in pyne van verwagting... soos ‘n vrou wat geboorte gee en in pyn verkeer, uitsien na die geboorte, so verkeer die skepping in pyn en sien uit na die nuwe lewe wat sal aanbreek”. Hy skrywe hier amper asof  die skepping ‘n persoon is wat kan praat en sien en beleef. Maar hy wil dan net beklemtoon dat die skepping  wag vir die nuwe lewe om aan te breek.  Dit kan nooit wees dat hierdie spanning maar vir altyd so sal voorduur nie, en dat ons maar verlief daarmee moet neem nie. Maar veral sien jy die belangrikheid daarvan in die volgende verse. V 23: “En nie net die skepping nie, maar ook ons wat die  Gees ontvang het as die eerste gawe van God, ons sug ook. Ons sien daarna uit dat God bekend sal maak dat Hy ons as sy kinders aangeneem het”. Ons is immers  gered en het nou hierdie hoop. Dit is eintlik merkwaardig wat hy hier skrywe. Ons wat die Gees ontvang het as die eerste gawe. Ons wat in hierdie wêreld leef met ook al sy gebrokenheid  het reeds  iets gesmaak van die nuwe lewe deurdat ons die Gees ontvang het wat  Paulus noem die eerste gawe. Dit laat my dink aan Ef 1:14:  “Die Heilige Gees is die waarborg  dat ons ook verder sal ontvang  wat God belowe het, wanneer  Hy almal wat aan Hom behoort, volkome sal verlos”. Sien ons het nou hierdie hoop op die nuwe lewe deur die Gees wat aan ons gegee is. Die nuwe lewe is reeds in ons. Ons het reeds iets daarvan geproe. Daarom is dit ontmoontlik om maar net vrede te maak met hierdie spanning. Die uitsien  is daar,  die verwagting is daar. Dan gaan die apostel Paulus nog verder as hy beklemtoon dat die Gees ons  in ons swakheid bystaan, ons wat  so te gewoond kan raak aan alles, ons wat  maar daarmee saamleef, ons wat so half en half regkom daarmee. Die Gees help ons om te bly hoop deurdat die Gees vir ons help om te bid. Die Gees staan ons in ons swakheid by, want ons weet nie wat en hoe ons behoort te bid nie.  Hy wil eintlik sê die Gees pleit in ons plek, die Gees sug namens ons met ander woorde die Gees gee die verlange en volharding, die uitsien en geduld. Juis in die aangesig van al die gebrokenheid. Watter genade  voel ‘n mens om te sê...

Die die kerk bely oor jare heen:...ek glo in ‘n ewige lewe... (in die woorde van die Apostoliese geloofsbelydenis) Ook in die woorde van die geloofsbelydenis van Nicea:... ons verwag die lewe van die toekomstige eeu. Ons reik uit, ons sien uit na, ons strek ons uit.

Daarom sing ons in die kerk:... ek sien ‘n nuwe hemel kom, ‘n aarde nuut en vry...

En daarom kan ons aansluit by die 9de eeuse gebed: Kom Skepper Gees. Vernuwe u  skepping.

Ja, hierdie skepping  is aan die eenkant  iets om jou oor te verwonder. Aan die anderkant ook iets wat jou verbyster. Daar is hierdie spanning, maar daar is ook hierdie verwagting, hierdie hoop dat die Here deur Sy Gees alles sal nuutmaak.