Daar is ‘n tradisie in die vroegste eeue van die kerk van die “holy fool”. Om “foolish” te wees vir Christus. Om jou goed te verkoop en in klooster te bly. Om te kies om op straat te bly en ander te versorg. Om mense ongemaklik te maak. Die dwase deur die eeue herinner ons aan die dwaasheid van God. In I Korinthiers 1 beskryf Paulus die kruis as die wysheid van God wat vir die wêreld dwaas is. Dwaas in die sin dat dit nie sin maak nie. Dat Jesus nie vasgeklou het aan sy Godheid nie, maar dit gelos het ter wille van liefde. Dat God hardkoppig in sy liefde elke keer weer terugkom en ons optel, ons daagliks nuut laat begin. Dat God dit met die mens waag. Ek wonder of ons as kerk en gelowiges nie soms dan te ordentlik is nie? Word ons nie dan ook geroep om hardkoppig aan te hou goed doen nie? Die Franscicaanse seën se een strofe is juis: “En mag God jou seën met genoeg dwaasheid om te glo dat jy ‘n verskil kan maak in hierdie wêreld, sodat jy dinge sal kan doen wat ander mense dink nie gedoen kan word nie.”