Daar is ‘n paar redes waarom die seebaber so ongewild is  --  die feit dat hy omtrent oral opduik en soort van ‘n verpesting van homself maak. Dan is daar die geloof dat sy vel voor gaarmaak verwyder moet word. Daardie gifpenne is ook ‘n ander rede.

Omtrent almal weet dat die baber gaargemaak kan word, maar die vraag is, is dit die moeite werd?

‘n Maat van my, in die ou Suidwes, het baie ernstig gevra dat ons konsentreer op die vang van babers sodat hy die goed kan laat rook by een of ander “ekspert”.

Ses hiervan het hy aan my gegee en ek sou die goed aan my pa besorg  --  totdat ek daaraan geproe het.

My pa het darem twee gekry en ek moes hom meer belowe. Daar het ek geleer om die baber op sy rug te lê en dan die pens en kop (en die pen!) gelyktydig weg te sny, en die vel net so te los.

Die gerookte vis vat jy so aan sy stert, stoot die vel terug en eet dan die botterbruin vleis terwyl jy lippe aflek.

Of ék die baber só lekker kan rook is ‘n ope vraag. Watter ander gaarmaakmetodes vir hierdie vis is daar nog? Kom ons eksperimenteer en dan kyk ons of daar nie ‘n “babergaarmaakkoning” onder ons is nie.

Dis dalk ‘n beloning werd en dan moet ons mos kompetisie hou! Laat weet gerus.

‘n Jong kabeljoutjie gerook, gebak of gebraai smaak vorentoe en ‘n silwervis is iets om na uit te sien, maar ‘n baber, ordentlik gaargemaak (veral gerook) is mos iets “anders”, en wie hou nie daarvan nie?

Vergeet van wetenskaplike name.

Daar is ‘n swarterige (meer glibberige) baber en dan die amper witte, wat normaalweg aanvaar word en ook verskyn wanneer daar kabeljou is.

Dit klink mos na die ware jakob.

Die ander vis wat ook in die prentjie kan kom is die gurnard of knorhaan, soos meeste van ons hom ken. Maar hieroor op ‘n later geleentheid.

Baie groete, en lekker eet,

Seemeeu

Zoom

Zoom